Η ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΣΤΑ ΑΙΤΙΑ ΤΗΣ ΚΡΙΣΗΣ !!

Η ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΣΤΑ ΑΙΤΙΑ ΤΗΣ ΚΡΙΣΗΣ !!
Απόσπασμα από τό βιβλίο " Έν μέσω κρίσης" της Μαρίας Μουρζά των Εκδόσεων " Άθως "
Διατελούμε εν μέσω κρίσης! Εκεί πού πρὸς στιγμὴ μένουμε άφωνοι καὶ αποσβολωμένοι. Εκεί πού κόβουμε ταχύτητα, χαμηλώνουμε τοὺς τόνους καί ρωτάμε: Γιατί; Πώς έγινε καί φθάσαμε στου γκρεμού τό χείλος; Ποιός ευθύνεται γιά τήν στραβοτημονιά; Ποιός θά χρεωθεί τό ατύχημα; Ποιός θά χρεωθεί τήν Εθνική συμφορά; Κοιτάς καί λές: Πού είναι ή Ελλάδα μας; Πού είναι οί Έλληνες; Πού μάς πούλησαν; Ποιοί μάς αγόρασαν; Ποιοί θά δώσουν λόγο γιά τήν αγοραπωλησία; Χιλιάδες απελπισμένες κραυγές σάν σεισμικές δονήσεις... Προεόρτια μεγάλου σεισμού;
Διατελούμε εν μέσω κρίσης, βιώνοντας ένα σκληρό παιχνίδι, πίσω από τήν πλάτη μας καί πάντα σέ βάρος μας. Εισπράττουμε τήν προδοσία σάν γεύση από χώμα, σάν οργή καί σάν απελπιστική διαπίστωση: βρισκόμαστε υπὸ ζυγό! Καί ό πόνος τού ζυγού είναι τόσο δυνατός ώστε άλλος γρήγορα καί άλλος αργά ξυπνάμε! Ξυπνάμε σάν από βαρὺ ύπνο. Μάς ξυπνάει ο ήλιος της νύχτας... Τό φὠς πού γεννιέται αμέσως μετά απ' τό πυκνότερο σκοτάδι. Μάς ξυπνάει καί βλέπουμε πώς δέν είμαστε άμοιροι της τύχης μας, πώς σαφώς έχουμε κι ἐμείς, ο καθένας τήν δική του ευθύνη. Έχουμε κι εμείς, ο καθένας τό δικό του μερίδιο στήν συμφορά.
Καί φωτίζεται ο νούς μας καί μάς γίνεται ορατό πώς δέν φταίνε μόνο οί εχθροί πού μπήκαν απ' τήν κερκόπορτα. Φταίμε καί εμείς πού απαξιώσαμε τήν κερκόπορτα καί....εν γνώσει μας τήν αφήσαμε αφύλαχτη. Φταίμε όλοι... καί οί άνθρωποι της Πολιτείας καί οί άνθρωποι της Εκκλησίας καί ο λαός. Διαπράξαμε όλοι τό ίδιο λάθος της ύβρης: Καταργήσαμε τόν Θεό !!!!!
Είτε θέλουμε νά τό παραδεχθούμε είτε δέν θέλουμε, απὸ εκεί μπήκαν οί εχθροί: από τήν κερκόπορτα της υπεροψίας μας..., πού στήν θέση της Εκκλησίας έβαλε τίς στοές, πού αντικατέστησε τόν γάμο μέ συμβολαιογραφική πράξη, πού αντικατέστησε τήν μάνα μέ τήν τηλεόραση, πού αντικατέστησε τά παιδιά μέ τά σκυλιά.
Από εκεί μπήκαν οί εχθροί: από τήν κερκόπορτα της υπεροψίας μας, πού αντικατέστησε τόν Πνευματικό μέ τά μέντιουμ, πού αντικατέστησε τήν Λειτουργία μέ κολυμβητήρια, μέ φροντιστήρια καί εκδρομές, πού αντικατέστησε τήν προσευχή μέ γιόγκα, τήν νηστεία μέ δίαιτες, καί τόν Χριστό μέ τόν χρυσό!...
Αδελφοί μου, η κρίση η βαθιά καί οδυνηρή δέν είναι πού άδειασαν τά ταμεία μας. Είναι πού άδειασε η ψυχή μας! Άδειασαν τά σπίτια μας. Ξεκρεμάσαμε τίς εικόνες, σβήσαμε τό καντήλι κι ανοίξαμε τίς πόρτες. Τώρα μπορεί ελεύθερα νά μπαινοβγαίνει όποιος θέλει, ό,τι ώρα θέλει γιά όποια σχέση θέλει.
Αδελφοί μου, η κρίση η βαθιά καί η οδυνηρή είναι τό κλάμα τών παιδιών πού δέν αφήσαμε νά γεννηθούν!... καί τό κλάμα τών παιδιών πού εγκαταλείψαμε.
Η κρίση η βαθιά καί η οδυνηρή είναι πού γεμίσαμε παιδιά πού δέν έχουν κατά πού νά κοιτάξουν. Γεμίσαμε παιδιά-τορπίλες! Έτοιμα νά εκραγούν. Παιδιά γνωστής ή αγνώστου πατρότητας πού δέν τά θέλει κανείς, παρά μόνον αυτοί πού θά τά εμπορευτούν. Αδελφοί μου, γεμίσαμε εμπόρους πού μαζεύουν αργύρια τριάκοντα, αλλοίμονο γιά νά αγοράσουν τόν αγρό του Κεραμέως;
Κρύο... Τόσο πολύ κρύο... Κι αυτή η κρίση... η βαθιά καί επώδυνη μας μαζεύει απ' τούς δρόμους καἰ γυρίζουμε μέσα μας. Εκεί πού αρχίζει νά πάλλεται η καρδιά μας η πέτρινη καί νά δίνει ξανά σημεία ζωής, ζωής άλλης, ζωής αληθινής. Εκεί πού δυναμώνει λίγο-λίγο η φωνή της χαμένης συνείδησης κι αρχίζεις νά διακρίνεις ανάμεσα στίς χιλιάδες φωνές τήν φωνή τού Πατρὸς καὶ τού Υιού καί τού Αγίου Πνεύματος! Κι αρχίζει η ψυχή μας νά ψάχνει τρόπους αποκατάστασης: ποιά "αυθαίρετα" νά γκρεμίσουμε καί ποιά "νόμιμα" νά ξαναχτίσουμε...
Αρχίζει η ψυχή μας καί διψάει τήν άφεση. Αφήνει τίς χώρες τών αλλοφύλων τίς αλλότριες συμπεριφορές καί ξαναπαίρνει η πολύπαθη ψυχή μας τούς πατροπαράδοτους δρόμους... γιά τό πετραχήλι τό άγιο γιά τήν Εκκλησία τού Χριστού.
Αδελφοί μου, η κρίση η βαθιά καί επώδυνη είναι καί σωτήρια καί ιαματική. Αρχίζεις καί νοιάζεσαι καί μοιράζεσαι τό τριμμένο παλτό σου μ' αυτόν πού κρυώνει! Αρχίζεις καί πονάς καί συμπονάς... Καί ο άλλος άνθρωπος γίνεται συνάνθρωπος, ο κάτοικος συγκάτοικος, ο πατριώτης συμπατριώτης, καί ο άλλος Έλληνας γίνεται συνέλληνας, εγγενὴς καί συγγενής καί όμαιμος καί αδελφός !!
Αδελφοί μου, ομοιοπαθείς καί συμπένητες, η κρίση η βαθιά καί η οδυνηρή είναι γι' αυτούς η ασωτία καί γι' άλλους η υποκρισία. Η στείρα θρησκευτικότητά μας. Η ηθική μας αυτάρκεια.... Κανείς δέν κλαίει... Καί η κρίση εντείνεται καί κάνει κρύο, πολύ κρύο !!!!
Χωρίς μετάνοια, πώς νά τό διαχειριστείς; Χωρίς ελπίδα στό αμέτρητο έλεος του αγαπώντος Θεού, χωρίς τήν εμπειρία τής Παρουσίας Του, πώς νά βγούν οί χειμώνες; Πώς νά βγούμε απ' τ' αδιέξοδο χωρίς θύρα εξόδου;
Αδελφοί μου, ομοιοπαθείς καί συμπένητες, η κρίση η μεγάλη δὲν είναι πού δέν ευημερούμε. Είναι πού δέν μετανοούμε. Η κρίση η μεγάλη δέν είναι πού αλώσαμε τήν ψυχή μας. Είναι ποὺ τήν παραδώσαμε μόνοι μας. Πρέπει νά περάσει καλά καί γιά πάντα στόν πυρήνα τού είναι μας: η κρίση η μεγάλη, η μέγιστη τών συμφορών, δέν είναι η οφειλή τών δανείων . Είναι η οφειλή τών δακρύων... Αδελφοί μου, έτσι παραγράφονται όλα τά χρέη: μὲ δάκρυα !!!!! Καί θά δούμε τὴν άνοιξη νά πετάγεται κάτω απ' τά μάρμαρα... Καί τά δένδρα νά ανθίζουν... Καί θά 'ρθεί η Ανάσταση !!!!!!!